Hoe ik mijn schaamte over mijn gevoeligheid kon veranderen naar het omarmen van mijn kracht
Al vanaf dat ik me kan herinneren moet ik huilen om vanalles. Bij films (vriendinnen kunnen zich vast nog wel mijn rode dikke ogen herinneren als we de bios uit kwamen :)), in gesprekken met mensen, noem maar op. Zo vaak dat ik tranen in mijn ogen kreeg en mensen aan me vroegen of het wel goed ging. Maar ik had geen idee vaak. Een paar keer knipperen of iets anders gaan doen en het ging wel weer weg.
Toen ik als orthopedagoog aan het werk ging vond ik het super irritant dat ik om de haverklap traanogen kreeg. Ik deed dan alsof ik iets in m'n oog had of dat ik moest gapen. Alles om het te kunnen verdoezelen. Ik herinner me nog een jonge man bij wie ik een IQ test moest afnemen. Dit was voor hem heel moeilijk omdat hij hele verdrietige ervaringen had gehad op school en het doen van kennis testjes veel weerstand en boosheid bij hem opriep. Wel hadden we een mooi open contact en heb ik hem als persoon prachtig in beeld kunnen krijgen waardoor hij, ondanks de onaffe IQ test de juiste hulp kon krijgen. Maar dat terzijde. In dit gesprek schoot ik ook regelmatig vol en probeerde ik het te verdoezelen. Hij zag dit en gaf me zo mooi terug dat ik niet hoefde te huilen voor hem, omdat het voorbij was.
Ik krijg er spontaan alweer tranen van in m'n ogen als ik aan dat mooie moment denk.
In de loop van de jaren heb ik het een soort van leren accepteren maar niet kunnen plaatsen of goed onder woorden kunnen brengen. Dus bleef ik het maar wegstoppen.
Totdat vorig jaar een vriendin de meest prachtige woorden sprak in een gesprek: jij huilt de tranen die ik niet kan huilen.
En die was raak. Dat was het! Ik voel soms zoveel emoties in contact met anderen, maar het is niet (altijd) van mij. Het is vaak van de ander. En ik mag dit gaan zien als mijn kracht, als mijn antenne.
Begin dit jaar begeleidde ik een opstelling binnen een supervisie sessie. En voelde ik weer een aantal keren de tranen in mijn ogen komen. In plaats van dat ik het weer weg moffelde kon ik het nu benoemen. Want wat speelt er wat (nog) niet gezien, gevoeld of ervaren mag worden?
En de reactie die ik terugkreeg was zo bevestigend en verwarmend: dat het als krachtig en helpend wordt gezien.
Dat, wat ik altijd wegmoffelde uit schaamte of bang om zwak over te komen, omarmde ik vanaf toen als mijn kracht❤️
Reactie plaatsen
Reacties